Voor wie de (nogal lange) onderstaande tekst leest: geen zorgen. Het gaat goed met me. Beter dan in lange tijd, en ik kijk zeer positief naar wat de (nabije) toekomst brengt. Ik ben en blijf een ondernemer, en ondernemers kun je best vergelijken met een stuiterbal. Hoe hard we ook neergaan, we veren altijd terug omhoog. Ik dus ook.
Met het eindejaar in zicht en heel wat leuke nieuwe uitdagingen op komst, wil ik een afgesloten hoofdstuk toch nog even van me afschrijven. Onder andere ook op Linkedin. Waar vooral veel positief ondernemersnieuws gedeeld wordt, wat soms de indruk kan wekken dat ondernemen altijd een droom is. Maar mijn droom veranderde in een nachtmerrie.
Wie mijn verhaal al een tijdje volgt, weet dat ik niet uit een ondernemersfamilie kom. Ik rolde er eigenlijk per ongeluk in door een uit de hand gelopen cafédiscussie (love those). Die discussie werd een onderzoek, dat onderzoek kreeg een prijs (20.000 euro – zou een mooie LinkedIn-post geweest zijn), en die prijs werd een pilootproject in eigen stad (Oostende <3). We groeiden pijlsnel en kwamen met een ‘franchise’-idee waarvoor ik eind 2019 een eigen vennootschap oprichtte. Wauw.
In de eerste maanden mochten we ons project aan 72 steden en gemeenten presenteren, waarvan er 69 intekenden voor een vervolg. Nog meer wauw. Het kantoor volgde, en plots waren we met zes medewerkers.
Maar in maart, zes maanden na de oprichting, gingen de deuren dicht. Voor iedereen. Helaas konden we als net opgerichte onderneming geen aanspraak maken op coronasteun. De kosten liepen door, dus we moesten onszelf – zoals zoveel ondernemingen – heruitvinden. En dat deden we: zeven keer. We pivoteerden zo vaak dat ik nog duizel als ik eraan terugdenk.
We maakten veel fouten, vonden geen focus (wat als ADHD’er altijd een uitdaging is – ooit meer hierover) en bleven achter met een diepe financiële put.
Na de coronaperiode kwamen we terug met een dunne beurs, maar wel een nieuw idee en sterk mentorschap van Start it Accelerate | @KBC (Thankx, Christophe Cieters) en NOA (Thankx, Dirk De Waegeneire Thomas Vervaet en zelf jij Thomas Bonte ). We lanceerden een 2-side platform (don’t do it) dat we volledig zelf ontwikkelden (inclusief alle rookie-mistakes). We startten zonder middelen een marketingcampagne en hoopten zo’n 200 clubs te onboarden. Maar met een conversieratio van boven de 30% werden dat er binnen twee maanden 1200.
Helaas konden we die hoeveelheid niet aan en hadden we dringend extra financiering nodig om onze fouten recht te trekken. PMV kwam te hulp – al werd dat uiteindelijk onze nagel aan de doodskist.
Dankzij PMV kochten we tijd, maar in die tijd bleven we dezelfde fouten maken. Als echte West-Vlamingen ploeterden we koppig door met het hoofd naar beneden, eigenlijk al wetende dat het niet zou lukken. Waarom? Er zijn 1001 redenen, waarvan geen enkele echt duidelijk. En toen ook het PMV-geld op was, ging het licht uit.
“Ik heb gefaald” werd voor mij heel snel “Ik ben gefaald.” Dat was/is moeilijk te verwerken. Het werd een echte strijd, waarin het vaak heel donker werd. Elke dag stond ik op (als ik al opstond) met angst. Angst voor een extra rekening, aanmaningen, deurwaarders, de schuldindustrie, en de talloze onbeantwoorde e-mails. Alles samen maakte dat ik mezelf volledig verloor en me vooral klein voelde, pietluttig.
En ondertussen gaat het leven gewoon door. Ik werd papa van (naar mijn bescheiden mening, maar reeds bevestigd) een fantastisch manneke. Toch krijgt ook hij maar een halve versie van de vader die ik zou willen zijn. Te vaak afwezig, ook thuis.
Ik bracht een eigen boek uit over mijn tweede passie: de politiek. Het boek heeft het goed gedaan in de winkels, maar niet dankzij mezelf. Na een leuke boeklancering overviel me plots schaamte. Wie ben ik om een boek te schrijven? Ik maakte dan ook geen enkele reclame meer, en zelfs bestelde boeken liggen hier nog steeds in de kast.
Ik trainde voor de marathon in Gent. Zes maanden liep alles volgens schema, maar geraakte in januari een weekje verkouden. Ondertussen ben ik 14kg verzwaard.
Dit jaar mocht ik deelnemen aan de nationale verkiezingen, wat me 15.905 voorkeurstemmen opleverde, met een fantastische score in mijn eigen stad. We leverden een tweede Europese parlementariër, en toch ging ik depressief slapen.
Voor de lokale verkiezingen – die ik met enige ambitie inging – waren de batterijen na een uitputtende (maar succesvolle) zomer te leeg. Ik sleurde me door de campagne en was opnieuw heel donker in mijn gedachten. Geen goede basis tijdens de campagne, maar zeker ook nadien niet, waarbij de ambities de diepvries in mochten. Alle elementen waren er voor een slechte afloop.
Gelukkig was er net voldoende tegenwicht. Eerst en vooral: ik ben een doorzetter en heb een fantastisch gezin dat voor, achter, naast … me staat. Daarnaast zette ik de stap naar professionele hulp – wat ik iedereen kan aanraden. Ondertussen leerde ik ook enkele sterke ondernemers in mijn omgeving beter kennen, die mij zowel met woord als daad hebben bijgestaan (speciale dank aan Fabrice Goffin en Alain Delanghe). Tot slot ontdekte ik deze zomer dat ik wel effectief (nog) iets kan, iets waard ben. Dat ik gefaald heb, en niet gefaald ben.
Ondanks het gebrek aan middelen en het moeten afzeggen van alle animatoren, draaide ik een stevige zomer. Ik kon alle dringende schulden afbouwen. Er is perspectief voor de toekomst. Er is focus op iets waarmee ik vertrouwd ben. En tot slot is er terug zeer veel goesting.
Zoals gestart: het gaat beter met me. Al is het niet elke dag 100 procent, maar dat is ook ok.
Felt necessary. May delete it later.
P.S. Zit je met iets? Praat erover.
Nathan Blondé is een politicus en ondernemer. Hij richtte het Zazou-platform op welke een volledig overzicht biedt van vrijetijdsactiviteiten voor kinderen, met een specifieke nadruk op kampen.